23 de juliol 2010

som una nació i no estem sols!

Fragment extret d'aquí
A Indisoluble Unidade da Nación Española é a chave de bóveda do edificio político español. Pero por detrás da aparente fortaleza de tal mandamento, claramente relixioso, tanta insistencia só pode ocultar unha debilidade extrema. A nación española non é indisoluble, a menos que sexa o resultado dunha concepción e creación divina. Franquismo sen máis.

Para o proxecto patriótico español, excluínte e negador por natureza e tradición, a soñada unidade só se garante por imposición. Por iso é máis imposible que indisoluble, sempre sometida a conflito. Calquera unidade estable —nunca indisoluble— só sería posible mediante pacto libre de partes que se recoñecen mutuamente. Dunha banda, España; da outra banda, as outras nacións peninsulares. En pé de igualdade. O resultado sería un estado federal pactado libremente. Mais esa posibilidade non ten acollida dentro do vixente marco xurídico e político. A Constitución Española non a admite porque crebaría a supremacía exclusivista da nación española e a conseguinte subalternidade das outras nacións peninsulares, a base da actual arquitectura estatal. Ora ben, para que calquera pacto federal fose posible entre nacións iguais, a independencia de cada unha delas sería un requisito imprescindible. A fortaleza dun pacto baséase na liberdade das partes. O dereito a decidir é sempre irrenunciable para quen emproe cara á liberdade. Un estado federal só pode ser o resultado dun proceso constituínte protagonizado por nacións independentes. Ou sexa, a independencia é requisito ineludible para calquera solución democrática que traspase os lindes da subalternidade e a negación política, cultural e lingüística.

Para a dereita e o nacionalismo español, a unidade indisoluble da nación española é coma o matrimonio. É Deus quen o alenta e o institúe. Ao seu abeiro, á muller tócalle obedecer e ao home decidir. O divorcio ou outras formas de matrimonio non tradicionais e non patriarcais representan desviacións inaceptables e punibles. Sempre ese pracer morboso no dominio e na subalternidade do outro, do diferente. A negación como realización suprema. Talvez un acusado complexo de inferioridade, quen sabe...

O Tribunal Constitucional acaba de demostrarnos, por se non o sabiamos, que a Constitución Española é un cárcere para nacións, linguas e suxeitos políticos. E dos cárceres, os presos tenden a querer marchar. De dúas únicas maneiras: ou ben mediante fuga, ou ben mediante redución de pena, que vén a ser unha modalidade de pacto.
Cando o Estado non admite a posibilidade do pacto, só queda a fuxida. O dereito a abandonar é en calquera caso irrenunciable.
Só nas decisións libres pode encontrarse expresión democrática. E en democracia, a lei ten que someterse á vontade popular, non ao revés.
Antón Dobao. Licenciado en Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela.

7 comentaris:

EL BLOC D'EN VITALIS ha dit...

Hola Zel, quant temps sense deixar cap comentari al teu blog.

Estic totalment d'acord amb el "galleguiño", però nosaltres a la nostra, que no necessitem a ningú, que els vascs, per salvar el seu concert econòmic, més d'un cop ens han deixar a l'estacada.

Carme Rosanas ha dit...

M'alegra pensaerr que no estem sols... a vegades sembla que sí!

Però com diu Vitalis... nosaltes a la nostra, tot i que la nostra està de moment desintegrada...

Anònim ha dit...

VOLS DIR?.....DONCS JO VEIG A CATALUNYA CADA DIA MES SOLA,I ENVOLTADA DE TRAIDORS. SEGUIREM FENT VIA,ESCLAR QUE SI SENSA GRANS "TIMONELS",AFORTUNADAMENT,PERO DOS O TRES DE "PETITETS".....
JUGANT AMB BCN.

Antón Dobao ha dit...

Zel, te respondo en tu blog.

Gracias por venir a caer por mi página y por tomarte la molestia de haber leído el post. Me complace que lo difundas aquí. Por supuesto, aquella República da Multitude está a tu disposición para lo que necesites. Yo me haré también lector de tu ARA MATEIX.

Aunque a veces parezca imposible, aunque en ocasiones los gallegos parezcamos invisibles, hay mucho de la historia de nuestros pueblos que nos han unido y nos seguirán uniendo. Por lo menos así pensamos unos cuantos en Galicia.

Gracias y un abrazo fuerte.

Clidice ha dit...

no estem sols, perquè la raó ens assisteix, no hem de defallir davant la propaganda esbiaixada del nacionalisme espanyol, transvestit a il·lusoris projectes d'esquerranosos universalistes i de feixistes irredempts. Hem de continuar, ni que sigui només perquè així ja no podem seguir, amb tossuderia, com el nostre ruc. Gràcies pel text :)

Magda ha dit...

Ara m'has emocionat amb el Dobao. No sé que té aquest home però des que el vaig descobrir que s'ha convertit en el meu primer referent.

Anònim ha dit...

Sols o acompanyats, els primers que ens ho hem de creure som nosaltres. Ningú ens regalarà res. Només quan a Europa vegin que tenim la voluntat de ser un Estat ens donaran el seu ple suport.